Τι σιωπηλά που αλλάζουν οι εποχές. Νυχτώνει απέραντα.
Μια ψάθινη καρέκλα μένει μόνη, ξεχασμένη κάτω απ' τα δέντρα,
μες στη λεπτή υγρασία και στους αχνούς που αναδίνει το χώμα.
Δεν είναι θλίψη` μήτε αναμονή σχεδόν` τίποτα.
Μία κίνηση ακίνητη απλώνεται στο χτες και στο αύριο.
Η χελώνα είναι μια πέτρα στα χόρτα` σε λίγο σαλεύει -
ήρεμο απρόοπτο, κρυφή συνενοχή, ευτυχία.

Γιάννης Ρίτσος , Ορέστης, Τέταρτη διάσταση, Κέδρος 1990, 24η έκδοση
http://ofisofi.blogspot.gr/search/label/%CE%A0%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7