Είπε η νύχτα στο φεγγάρι

 

δώσ’ μου λίγο χρυσαφί

 

να σπάσω κάπως

 

το μαύρο που είμαι.

 

 

Δεν περισσεύει, αρνήθηκε το φεγγάρι.

 

Πρώτον έχω να αναδείξω το θέαμά μου.

 

Μετά να φωταγωγήσω

 

την Ακρόπολη το Ερεχθείο

 

τα σοκάκια την απομόνωση

 

κάποιον έρωτα σβηστό.

 

 

Έβαλε τις φωνές η νύχτα

 

Ε. όχι και να ρίξεις φως στον έρωτα.

 

 

Αυτό το σκοτεινό αίσθημα είναι

ο πιο επιμελής μαθητής μου.
Κική Δημουλά