Όλη τη νύχτα πάλεψαν απεγνωσμένα να σωθούν απ 'τον εαυτό τους,
δαγκώθηκαν, στα νύχια τους μείναν κομμάτια δέρμα, γδαρθήκανε
Σα ΔΥΟ ανυπεράσπιστοι εχθροί, σε μια στιγμή, αλλόφρονες, ματωμένοι,
         βγάλανε ΜΙΑ ΚΡΑΥΓΗ
Σα ναυαγοί, που λίγο πριν ξεψυχήσουν, θαρρούν πως βλέπουν φώτα,
         κάπου μακριά.

Κι όταν ξημέρωσε, ΣΩΜΑΤΑ πολυακουσμένα ΤΑ ΔΥΟ Σα Τα μεγάλα ψαροκόκκαλα
ξεβρασμένα ΣΤΗΝ όχθη ενός καινούριου πρωινού.
Τ. Λειβαδίτης