«Στον μεγάλο έρωτα με τη μάνα μου ήταν στην Αίγινα. 
"Εχετε δει ανατολή από το όρος της Αίγινας;" τον ρώτησε εκείνη.
 "Κυρία μου, εγώ πριν από τις δώδεκα δεν έχω ξυπνήσει ποτέ" της απάντησε ο Σεφέρης.
 "Τι θα λέγατε αν σας πήγαινα εγώ;".
 Και τον πήρε να πάνε να δουν την ανατολή. 
Η μάνα μου κυκλοφορούσε ξυπόλυτη. 
Εκείνη την εποχή οι γυναίκες δεν έβαφαν τα νύχια τους με έντονα χρώματα.
 Ηταν βαμμένα λοιπόν τα νύχια των ποδιών της με ένα χρώμα απαλό, ιριδίζον, σαν το εσωτερικό του κοχυλιού. 
Περπατούσαν στο χώμα της Αίγινας, μια λεπτή σκόνη σαν ταλκ, περπατούσαν, περπατούσαν κι εκείνος μουρμούριζε. 
"Τι λέτε τόση ώρα;" τον ρώτησε. 
"Ακουγα τι έλεγε", μου είπε η μάνα μου αργότερα, "έκανε στίχους: 
Des perles qui marchent dans la poussière". Mαργαριτάρια που περπατάνε μέσα στη σκόνη, στο χώμα της Αίγινας, τα νύχια της»
Άννα Λιόντου, κόρη της αγαπημένης Μαρώς του Σεφέρη