Στου μυαλού μου τα σκοτάδια

ψάχνω να ‘βρω,

τη μορφή σου

από φωσφορούχο μαύρο.

 

Παράλογες κι ατέλειωτες,

οι νύχτες μου μακριά σου,

μες στη σιγή νομίζω ακούω,

τον χτύπο της καρδιάς σου.

Στης ψυχής μου τον καμβά,

είναι υγρό ακόμα,

των μελαγχολικών σου των ματιών

το ανεξίτηλο το χρώμα.

Το νότο επίμονα κοιτά

 η πυξίδα της καρδιάς,

στης Καλαυρίας τ’ ακρογιάλια

και την άμμο που πατάς.

 

Στου Καναλιού ή τ’ Ασκελίου

τα καταγάλανα νερά,

ίσως συναντηθούμε,

ποιος ξέρει· κάποια φορά.  

 

Φωσφορούχο μαύρο - Α.Α. Άγγος