Αλεξανδρινό Ρόδο ...

Η Υπατία η Αλεξανδρινή http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%C...
ήταν ένα πρόσωπο που χώριζε την κοινωνία σε δύο μέρη:αυτούς που την
θεωρούσαν θαύμα του φωτός και αυτούς που την έβλεπαν σαν απόστολο του
σκότους." (Elbert Hunnard) Χιλιάδες Χρόνια μετά το Ελληνικό ερευνητικό
πνεύμα που δεν ανήκει πουθενά διώκεται απο παντού.Ο Χριστός δε μίλησε
πουθενά για βία,πουθενά για λιθοβολισμό,πουθενά για μίσος.Μίλησε μόνο
για Αγάπη..μια αγάπη όμως που οι άνθρωποι εύκολα δεν την χωρούν.Οι
Ιούδες είναι παντού..όμως ούτε ο φθόνος ,ούτε η προδοσία,ούτε τα
συμφέροντα ,ούτε και το χρημα μπορούν να δουλώσουν την ανθρωπιά,την
προσφορά,την καλοσύνη, το ελεύθερο πνεύμα,και της ψυχής την αξιοσύνη.

Στίχοι: Παναγιωτόπουλος Χρήστος
Μουσική: Παπαδημητρίου Δημήτρης
Ερμηνεία: Αρβανιτάκη Ελευθερία

Τα μεσάνυχτα ανατέλλεις
το χειμώνα ανθοφορείς
Στους ωκεανούς κοιμάσαι
τους ανέμους πυρπολείς

Βρέθηκα να αιωρούμαι
στων χειλιών σου τις γραμμές
Μεθυσμένοι δεν ακούμε
των καιρών τις απειλές

Αλεξανδρινό μου ρόδο
φθινοπώριασε νωρίς
Και οι όρκοι μας σκόρπισαν
σαν το δάκρυ της βροχής

Σαν φοβάμαι με τυλίγεις
αύρα μου Αλεξανδρινή
Τα φαντάσματα ξορκίζεις
που η θλίψη προσκαλεί

Οι ματιές μας μετανάστες
σε βαγόνια αντάμωσαν
Γερασμένοι επαναστάτες
που σπαθιά παράδωσαν

Ρώτησα που κατεβαίνεις
«στο σταθμό μηδέν», μου λες
«Στις λιακάδες αρρωσταίνω μέσα μου είναι οι βροχές»