Καθώς οι αποχαιρετισμοί ξεμάκραιναν, άφηνα τους ασκούς των αναμνήσεων να με πνίγουν.

 

Ταξίδια μακρόχρονων σιωπών

ιστορίες εν πλω
στην παράκτια συγκοινωνία απαντώ
τους κοινωνούς των κρυφών συναντήσεων μας.

Αγέρι, δρόμος μακρινή οπτασία
η τόλμη εν αναμονή
για το τελευταίο βήμα πριν την απόφαση
΄΄θα ταξιδεύω μαζί σου΄΄
έστω κι’αν είναι η φαντασία
ο δρόμος της φυγής.

΄΄Θα φύγω ΄΄είπε
και δε θα γυρίσω ποτέ πίσω
αποκρίθηκα; δε ξέρω, δε θυμάμαι
ο λόγος ξαπόσταινε πάντα ανάμεσα μας
μοναδικό εμπόδιο
ο δισταγμός του νου.

Αγνάντευα πάντα
από απόκρυμνα σημεία
ήταν τα αγαπημένα μου
τις αναχωρήσεις των πλοίων,
των τραίνων των ανθρώπων..
και καθώς οι αποχαιρετισμοί ξεμάκραιναν
άφηνα τους ασκούς των αναμνήσεων
να με πνίγουν.

(Από την ποιητική συλλογή΄΄Εκ των Εσω’’)

Φανή Αθανασιάδου