Έκλαψα πολύ για δυο ζωές, από απελπισία, από λαχτάρα για κάποιον που ήρθε κοντά μου για να μου φέρει την επίγνωση ότι η ευτυχία είναι στιγμές....μόνο στιγμές...
Και οι περισσότερες κλεμμένες...
Ζωγράφισα με φωτεινά χρώματα τις ώρες που ήμουν μαζί του αλλά η πραγματικότητα ξεθώριαζε τους πίνακες μου, όταν δεν τους βύθιζε στο χρώμα της απελπισίας...
Έγραψα το <<σ` αγαπώ>>σε χιλιάδες χαρτιά και τα έσκισα αμέσως μετά, σκορπίζοντας γύρω μου τα κομμάτια τους, όπως σκορπισμένη ήταν η ζωή μου...
Πόνεσα τόσο που μάτωσα και την ίδια στιγμή ήμουν εγώ πηγή πόνου για κάποιον που εν γνώσει μου υπέφερε όσο κι εγώ...
Αγνόησα την αγάπη, γιατί δεν ήταν με τους δικούς μου όρους...
Καταδίκασα τον εαυτό μου στη μοναξιά, δραπετεύοντας από τους δρόμους όπου μπορεί να σε συναντούσα, επιλέγοντας να φύγω εγώ,<<η δυνατή>>,τη στιγμή που η αδυναμία μου να σε κερδίσω ήταν γραμμένη στον αέρα που ανέπνεα...
Και μετά...μετάνιωσα....
Και γύρισα να ψάξω στο παρελθόν αυτό που μου έλειπε στο παρόν, μα δεν υπήρχε τίποτα εκεί για μένα.
Η αληθινή αγάπη είχε φύγει...
Την είχα διώξει εγώ... Είχα διώξει ότι άξιζε και είχα κρατήσει το τίποτα...
Δίκαιη τιμωρία...
Λένα Μαντά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου