ΜΑΡΚΟΣ ΑΝΑ [MARCOS ANA (1921-)]:

Πέστε μου πώς είν’ ένα δέντρο.
Μιλήστε μου για το φλοίσβισμα του ποταμού,
όταν πετούν πάνωθέ του τα πουλιά.

Περιγράψτε μου τη θάλασσα. Μιλήστε μου
για τη μοσκοβολιά που αναδίνουν τα χωράφια.
Για τ’ άστρα. Για τον αγέρα.

Διηγηθείτε μου για ένα ορίζοντα
δίχως κλειδιά και κλειδαριές,
όπως το καλυβόσπιτο του φτωχού.

Πέστε μου τι γεύση έχει το φιλί
μιας γυναίκας. Πώς να ’ναι
η αγάπη. Την έχω απολησμονήσει.

Οι νύχτες έχουν ακόμα το άρωμα
των ερωτευμένων, που αναρριγούν
από πάθος κάτω απ’ το φεγγαροφώς;

Μήπως και δεν απόμεινε παρά τούτος ο λάκκος,
το θαμπόφεγγο απ’ το λυχνάρι του τάφου μου
κι ο αχός απ’ τα βήματά μου;

Εικοσιδυό χρόνια… Να γιατί απολησμόνησα
τα πράγματα, την όψη τους,
τη μυρωδιά τους, το χρώμα τους…

Γράφω στα τυφλά: ‘‘Η θάλασσα’’, ‘‘η εξοχή’’…
Λέω ‘‘το δάσος’’, κι ας έχω χάσει
τη γεωμετρία του δέντρου.

Μιλώ, για να φέρω σιμά μου όλα κείνα,
που τα χρόνια έσβησαν απ’ τα μάτια μου.

(Αδύνατο να συνεχίσω. Ακούω
τα βήματα του δεσμοφύλακα.)

Μετάφραση: Σοφία Εμμ. Χατζιδάκη