Στη δική μου οδό ονείρων δε χωράνε πολλοί συνοδοιπόροι... Εγώ και η γλυκοφίλητη μοναξιά μου...
Κυριακή 9 Ιουνίου 2019
Μη μου λες αντίο - Μα δε ζουν τη ζωή οι ψυχές οι δειλές
Το ταξίδι αυτό, που θα πάμε αγκαλιά
Σε πελάγη βαθιά, με οδηγό την καρδιά
Θα `χει και βοριά, μα και νύχτες πανσέληνες
Να φωτίζουν, τη δική μας στεριά
Το ταξίδι αυτό, που θα πάμε μαζί
Σ’ ό,τι θέλω και θες, μ’ οδηγό το φιλί
Θα `χει ενοχές, για όλα αυτά που αφήσαμε
Μα ποιο τέλος δεν πονάει πολύ
Μια αγάπη δίχως αύριο, η αγάπη αυτή
Μα σε θέλω κύμα άγριο και ας πονέσω πολύ
Μια αγάπη δίχως αύριο, η αγάπη αυτή
Μα σε θέλω και ναυάγιο ας με βρουν το πρωί
Για ταξίδια που δεν ήθελες
Τι σε πιάνει και πάλι κλαις
Έλα πάμε και αντίο μη λες
Το ταξίδι αυτό πού θα βγάλει ρωτάς
Θα σου πω όταν δω μέχρι πού μ’ αγαπάς
Μη μελαγχολείς ένα τόξο ουράνιο σχεδιάζει δρόμους
Μόνο για μας
Το ταξίδι αυτό το φοβάσαι μου λες
Μα δε ζουν τη ζωή οι ψυχές οι δειλές
Μη μου ξαναπείς για ταξίδια που χάλασες
Για παλιές αγάπες έλα μην κλαις
Μη μου ξαναπείς για ταξίδια που χάλασες
Για παλιές αγάπες έλα μην κλαις
Μια αγάπη δίχως αύριο, η αγάπη αυτή...
Για ταξίδια που δεν ήθελες...
Το ταξίδι αυτό που θα βγάλει ρωτάς..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου