της λήθης ο λωτός...

Κόψε στροφές και κράτα το ν' ακούει το τιμόνι. 

Της Μεριδιάνας η σκιά τις ώρες προσπερνά. 

Ο σκόπελος στου ύφαλου την πονηριά θυμώνει 

σαν τη γυναίκα που άθελά της βλέπει να γερνά. 

Τη ζήλια σου την κρέμασα μ' ένα σκοινί απ' το ξάρτι 

σινιάλο πως δεν έμαθες ποτέ σου ν' αγαπάς. 

Τον έρωτα που διάλεξες αμαρτωλό κι αντάρτη 

τώρα με γύφτικα καρφιά σταυρώνεις και τρυπάς. 

Μες στου Λεβάντη το άνοιγμα η αστραπή της λύπης 

και μες στα μάτια σου η βροντή βουβή σαν πυρετός. 

Κανένας δε σου έφταιξε που απ' τη ζωή σου λείπεις 

και στην αυλή σου φούντωσε της λήθης ο λωτός. 

Τη ζήλια σου την κρέμασα μ' ένα σκοινί απ' το ξάρτι 

σινιάλο πως δεν έμαθες ποτέ σου ν' αγαπάς. 

Τον έρωτα που διάλεξες αμαρτωλό κι αντάρτη 

τώρα με γύφτικα καρφιά σταυρώνεις και τρυπάς.