Καμιά φορά σε συναντώ μέσα στις τσέπες του μπουφάν μου. Έχουν μείνει αμυδρά τα δακτυλικά σου αποτυπώματα. Σαν γροθιά από το σφίξιμο των χεριών μας, όταν περπατούσαμε στους δρόμους και γέμιζε ο κόσμος χρώματα. Και σε έσφιγγα όσο πιο δυνατά μπορούσα, για να μη φύγει ο κόσμος απ' τα χέρια μου. Μη γλιστρήσει και πέσει η ζωή μας.
Απόψε βρήκα μια μικρή μας στιγμή κάτω απ' το μαξιλάρι. Για ώρα κοίταζα το φως της. Κι έκλαψα. Για όλα αυτά που σκότωσες, μα τα είπες αγάπη.
Μαρία Χρονιάρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου