«Ο Ανοιχτός Νους»

Απόψε, μου φάνηκε σα να κλείδωσα το νου και την καρδιά μου
καθώς έγερνα αργά στο προσκεφάλι,
σα να ’θελα να φυλάξω καλά αυτά που μου ψιθύρισες,
τις ώρες που με ταξίδευες στη λευτεριά.
Κι έπλεξα σφιχτά τα χέρια στο στήθος,
στοιχηματίζοντας αυστηρά με τον εαυτό μου,
το αύριο να ’ναι καλύτερο.

Απόψε, στάθηκαν απέναντί μου οι άλλοι,
οι φορτωμένοι με θεωρίες, συγχυσμένοι
απ` τις φυλλάδες του καθωσπρεπισμού,
που, πριν γνωρίσουν τον εαυτό τους
βάλθηκαν να καταλάβουν τους άλλους!
Κι ανακάλυψα τη διαφορά στη μαγεία των λόγων σου!
Καταπιάστηκες με τη ζωή, περπάτησες στη ράχη της ,
ακροβατώντας ανάμεσα στον πλούτο και τη φτώχεια,
στην ομορφιά και την ασχήμια.

Δεν μπήκες σε καλούπια, δεν υπέταξες το λόγο σου
στη σκέψη του άλλου, αλλά ο δικός σου ανοιχτός νους,
παρήγαγε έναν λόγο ασυγκράτητο από μια γεμάτη καρδιά.
Κράτησα ό,τι με άγγιξε από τον τρόπο σου
και κοιμήθηκα, ταξιδεύοντας σ” έναν κόσμο
που ήξερε πια να ψάχνει τον άνθρωπο,
που έμοιαζε στο δικό σου μόχθο ν” ανακαλύψει
το νόημα της ζωής!

Και στα χέρια, που γερά στο στήθος κρατούσα,
άνθισε ο σπόρος της ακατάβλητης επιμονής σου,
να γίνουμε άνθρωποι!

Νίκος Καζαντζάκης