Στο γλυκόλαλο δοξαστικό
των πρωινών πουλιών
είπα να σταθώ.
Μα η πλεούμενη φωνή σου
με σέρνει από κύμα σε κύμα
με περπατάει μ' ανάστατα βήματα
από βουνοκορφή σε βουνοκορφή.

Στις ποικιλίες των χρωμάτων
και των ονείρων σου
ακουμπώ τα θέλω μου.
Σε λευκά χαρτιά
φωνάζω τον ανατέλλοντα ήλιο σου
την μεταμεσονύχτια ώρα
μου τον δύεις.

Ματαιωμένες συναντήσεις
κάτω απ' τα λόγια
πέρα απ' τις πράξεις
έξω απ' τις χειρονομίες.
Και μέσα στην απουσία
το ομορφότερο δάσος.

Αποσιώπησε τον βροχή
απ' τον υπόλοιπο κόσμο
και χάρισέ τον μου
ουράνιο τόξο
στον δικό μου ουρανό.

~στέλλα βρακά~