Η ποίηση είναι η νοσταλγία μας για κάτι ακαθόριστο που ζήσαμε κάποτε μες στ' όνειρο Τ Λειβαδίτης

Η ποίηση είναι η νοσταλγία μας για κάτι ακαθόριστο που ζήσαμε κάποτε μες στ' όνειρο Τ  Λειβαδίτης
moonflower

.Ο κόσμος ξημερώνει

.Ο κόσμος ξημερώνει
Ο κόσμος ξημερώνει

Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2014


Ακόμη δε μπορώ να καταλάβω πώς μέσα σε αυτή τη λαίλαπα οι άνθρωποι συνεχίζουν τη ζωή τους κανονικά...
Θα πεις και εσύ δεν κάνεις πράγματα κάθε μέρα; Δεν πηγαίνεις στην εργασία σου, δε μιλάς με ανθρώπους, δε συναναστρέφεσαι μαζί τους;
Μα ναι... Τους μιλάω, τους συζητώ...
Τον πρώτο καιρό προσπαθούσα να μεταφέρω αυτό που έβλεπα, αυτό που βίωνα και αντιλαμβανόμουν ότι δεν το ήθελαν... Προτιμούσαν να στρουθοκαμηλίζουν, να " χαίρονται" την κάθε μέρα τους...
Ακόμη δε μπορώ να καταλάβω πώς ένας λαός γνωρίζει ότι απώλεσε την εθνική του κυριαρχία και δεν έχει συγκλονιστεί, δεν έχει ανησυχήσει, δεν έχει θορυβηθεί..
Ακόμη δε μπορώ να καταλάβω πώς μπορούν να βλέπουν τα απεχθή πρόσωπα των ελεγκτών της Τρόικας να μπαινοβγαίνουν στα υπουργεία μας, να δίνουν εντολές και να μη ξεσηκώνονται...
Να μην έχει γίνει ούτε μια πορεία με σύνθημα κεντρικό " Θέλω την εθνική μου κυριαρχία" , "την αυτοδιάθεσή μου σα λαός "...
Πώς μπορούμε να αντικρίζουμε καθημερινά τα παιδιά μας και τι παράδειγμα τους δίνουμε από τη στιγμή που δεχόμαστε να είμαστε δούλοι...
Άσε για το μέλλον τους... Αυτό δεν το συζητάμε... Οι ξένες πατρίδες είναι εκεί και περιμένουν...
Περιμένουν τα μυαλά που διώχνουμε, τα όνειρα που δεν ανθίζουν εδώ να ανθίσουν εκεί... στις ξένες πατρίδες...
Δε θα μπορούσα, λέω, να ζήσω σε άλλη γη...
Δε θα μπορούσα να μην αντικρίζω το καμπαναριό της εκκλησούλας που είναι δίπλα στο σπίτι μου , κάθε πρωί πριν πάω στη δουλειά μου...
Να μην καλημερίζω τον περιπτερά, τις φουρνάρισσες, την Κανή που μας κάνει καφέ...
Να μη βλέπω τα βουνά και τα ακρογιάλια μας, τον ουρανό και τον ήλιο μας...
Και όμως, μπορεί να στερήσω από το δικό μου παιδί αυτή την αίσθηση της αγκαλιάς που μόνο η δική σου πατρίδα μπορεί να προσφέρει...
Και στερώντας του αυτή την αγκαλιά να του στερήσω το δικαίωμα να συνεχίσει να ανήκει, να έχει ιστορία, παρελθόν... να του δώσω ένα μέλλον χωρίς ρίζες για να το στηρίξει, σε βάσεις που μόνο η συνέχεια του λαού μας με τις αξίες, τα ιδανικά, την πίστη μας μπορούν να του δώσουν...
Ακόμη δεν κατάλαβα ποιος μας έδωσε το δικαίωμα να το κάνουμε αυτό...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου