Ήταν η ώρα της ελευθερίας της.
Η ώρα που άφηνε το σώμα πίσω της και πετούσε σαν αερικό πάνω από τη πόλη.
Τη νύχτα μπορούσε να δει καλύτερα.
Τότε αποκτούσε τη δύναμη να ανατρέπει -έστω και για λίγο- τη ζωή της και τις ζωές των άλλων.
Κυρίως εκείνων που το πρωί θα φορούσαν τις μάσκες των καλών και θα της χαμογελούσαν.
Έπειτα έφευγε...ταξίδευε μακριά.Πριν φέξει όμως γύριζε πάντα πίσω.
Αυτή ήταν η συμφωνία.
Αν κάποια μέρα αργούσε και την προλάβαινε το φως της μέρας,τα φτερά της θα έλιωναν και όλοι θα μάθαιναν το μυστικό της.
ΦΑΝΗ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου