Στην κορφή ενός κύματος...

Μπορεί και να φταίω, που θέλω διαρκώς να φεύγω...
Και ενώ φεύγω, να μένω...
Και να μένω κάθε φορά, ενώ στην πραγματικότητα είμαι αλλού, ανατριχιάζοντας με την ευχαρίστηση που δίνει η αίσθηση της ελευθερίας, η στιγμιαία ουτοπία ότι στο παράλληλο σύμπαν που ταξίδεψα ένιωσα την ψυχή μου να αρωματίζεται από την αρμύρα της θάλασσας και να καθαρίζεται από το συναπάντημά της με τη νεροποντή στην κορφή ενός κύματος, πλάι σε ένα δελφίνι, που σιωπηλά γκρέμισε τη μοναξιά μου...