Λόγια όχι σαν τ’ άλλα μα κι αυτά μ’ ένα μοναδικό τους προορισμόν : Εσένα!

Κι αν δεν είναι το χέρι σου στο χέρι μας

κι αν δεν είναι το αίμα μας στις φλέβες των ονείρων σου

το φως στον άσπιλο ουρανό

κι η μουσική αθέατη μέσα μας ω! μελαγχολική

διαβάτισσα όσων μας κρατάν στον κόσμο ακόμα.

Είναι ο υγρός αέρας η ώρα του φθινοπώρου ο χωρισμός

το πικρό στήριγμα του αγκώνα στην ανάμνηση

που βγαίνει όταν η νύχτα πάει να μας χωρίσει από το φως.

Πίσω από το τετράγωνο παράθυρο που βλέπει προς τη θλίψη

που δε βλέπει τίποτε

γιατί έγινε κιόλας μουσική αθέατη φλόγα στο τζάκι χτύπημα του μεγάλου

ρολογιού στον τοίχο

γιατί έγινε κιόλας

ποίημα στίχος μ’ άλλον στίχο αχός παράλληλος με τη βροχή δάκρυα και λόγια.

Λόγια όχι σαν τ’ άλλα μα κι αυτά μ’ ένα μοναδικό τους προορισμόν : Εσένα!

Ελένη ( απόσπασμα)

Οδ. Ελύτης