Κλείσε την πόρτα σου, Μαρία
Βλέπω να σκοτεινιάζει. Μπαίνει το μεσοχείμωνο και θα μας πνίξει η παγωνιά.
Στάζουν απελπισίες τα μάτια σου.
Φόρεσε,τουλάχιστον, εκείνη την κίτρινη λυπημένη ζακέτα τής μάνας σου
κι έλα να περάσουμε τον υγρό διάδρομο.
Έπεσες πάλι στις σφαγές των ανέμων, σα νιφάδα χιονιού.
Σε βλέπω λευκή και τρομάζω.
Κλάψε Μαρία.
Άλλη ομορφιά απ' τον έρωτα, νομίζω δε μας έμεινε.
Στέλιος Γεράνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου