Μιλοῦσες γιὰ πράγματα ποὺ δὲν τά ῾βλεπαν

κι αὐτοὶ γελοῦσαν

Ὅμως νὰ λάμνεις στὸ σκοτεινὸ ποταμὸ
πάνω νερὰ˙
νὰ πηγαίνεις στὸν ἀγνοημένο δρόμο
στὰ τυφλὰ , πεισματάρης
καὶ νὰ γυρεύεις λόγια ριζωμένα
σὰν τὸ πολύροζο λιόδεντρο-
ἄφησε κι ἂς γελοῦν.
Καὶ νὰ ποθεῖς νὰ κατοικήσει κι ὁ ἄλλος κόσμος
στὴ σημερινὴ πνιγερὴ μοναξιὰ

στ’ ἀφανισμένο τούτο παρόν-
ἄφησέ τους.

Ὁ θαλασσινὸς ἄνεμος κι ἡ δροσιὰ τῆς αὐγῆς
ὑπάρχουν χωρὶς νὰ τὸ ζητήσει κανένας.

Γιώργος Σεφέρης