Βγήκε και καθρεφτίστηκε στην ήρεμη θάλασσα. 
Λούστηκαν τα νερά χρυσάφια και ασήμια.
Τριγύρω του αμέσως τα πάντα σώπασαν.
Ούτε ο φλοίσβος των κυμάτων στην αμμουδιά.
Ούτε του απαλού ανέμου το φύσημα.
Ούτε ψίθυρος, ούτε ανάσα.
Ο κόσμος στάθηκε ακίνητος, να καμαρώσει την υπερκόσμια ομορφιά!
Τόσο φως! Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι!
Όλο δικό του! 
Τ' αστέρια είχαν κρυφτεί από ώρα.
Δεν άντεχαν τη σύγκριση.
Τι ήταν το δικό τους λαμπύρισμα μπροστά στην ασημένια του λάμψη;
Σιωπή! Γαλήνη! Βελούδινη ομορφιά!..
Μα, ξαφνικά, μια απόκοσμη μελωδία απλώθηκε στον αέρα.
Ένας αυλός!
Κάποιος είχε τολμήσει να ταράξει τη δική του μονοκρατορία.
Κάποιος θρασύς είχε αμφισβητήσει τη μοναδικότητά του.
Αναστατώθηκαν οι ψυχές.
Όμως, το φεγγάρι χαμογέλασε.
Του άρεσε η μουσική.
Η συνοδεία του αυλού το συνόδευε στον ερχομό του.
Τώρα δεν ένιωθε μόνο. 
Είχε παρέα εκείνον, που τόλμησε να θυμίσει σε όλους την αλήθεια.
Δεν ήταν αυτό ο βασιλιάς. Το ολόλαμπρο φως δεν ήταν δικό του.
Ετερόφωτο σώμα ήταν! 
Ο ήλιος τού είχε δανείσει την αστραφτερή του στολή.
Με χίλιες ανταύγειες έκανε, πάντα, την είσοδό του στη γη.
Ήταν αλήθεια!
Μα δεν ήταν εκείνο το φως!
Προμήνυμα έφερνε πως το σκοτάδι δε θα κρατούσε για πάντα.
Πίσω του, βασιλιάς ολοφώτεινος, ερχόταν ο ήλιος.
Τελικά, δεν είναι τόσο τραγικό να μην είσαι εσύ ο σπουδαίος!
Αρκεί να καταφέρνεις να φωτίζεις το σκοτάδι, όπου περνάς.
Κι ας μην είσαι εσύ ο πρώτος!
Κι ας μην είσαι εσύ η πηγή.
Φτάνει να μπορείς να φωτίζεις τη γη!
Π. Μίλτου (18/8/16 Αυγουστιάτικη πανσέληνος)