Στο φως σε ψάχνω/κουράστηκα να ψηλαφώ την απουσία σου/στα σκοτάδια..
    Κι ας ξέρω πως /θα με βρει με χαρακιές ονείρων η μέρα..
    Απο τις χαρακιές του δίσκου/βγάζει η βελόνα τη μουσική.

Σε χρυσή βελόνα πέρασε το νήμα της η νύχτα
Παρτο (είπε) στ' όνειρο
να ράψεις τις πληγές του κόσμου....
Μαρία Λαμπράκη

Gregorian - Bring me to Life

Βίκυ Μοσχολιού - θα κλείσω τα μάτια / Α. Πάνου

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ-ΒΙΚΥ ΜΟΣΧΟΛΙΟΥ

Γιατί είσαι συ το βάλσαμο
εσύ κι η αμυχή μου
Πόλεμο έχω μέσα μου
κι είσαι η ανακωχή μου

Έλα

…Αίμα το δείλι,/ αίμα η νύχτα,/ αίμα τα τριαντάφυλλα.

Εσύ – το αίμα μου…/Σε μικρούς στίχους/ μεγάλα πράγματα κρύβονται

ανείπωτα./ Εσύ το ξέρεις.”  

Γ. Ρίτσος

Το απέναντι μπαλκόνι

Κάποιες φορές
ξεκαρδίζομαι στα γέλια,
όταν θέτω στον εαυτό μου
το ρητορικό ερώτημα:
τι είναι ζωή;
ένα ταξίδι;ένα παιχνίδι;
ένα πέρασμα με το τραινάκι του τρόμου;

ή μια στιγμιαία ερωτική απόλαυση;
όταν δεν μπορώ να ανοίξω το μάνταλο

τότε ανακαλύπτω το πεπερασμένο της ύπαρξης μου,
όταν δεν μπορώ να ανοίξω το μάνταλο
ή να απαντήσω στα γιατί της γυναίκας
από το απέναντι μπαλκόνι.

(από την ποιητική συλλογή ''Δελτίο καιρού'')

Φανή Αθανασιάδου

Βροχή μου...

Βροχή μου, ποτέ δε με μελαγχολείς...

Σε ακούω, σε νιώθω, με καθαρίζεις, με εξιλεώνεις...
Πάντα σε περιμένω... και πάντα έρχεσαι και με ποτίζεις...

Να μας πάρεις μακριά...

Έτσι πάει...
Μένεις με αυτούς που σε κρατάνε...
Α. Παπαδάκη

«Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ’ αρέσαν.

Τ’ αλφαβητάρι των άστρων που συλλαβίζεις

όπως το φέρνει ο κόπος της τελειωμένης μέρας

και βγάζεις άλλα νοήματα κι άλλες ελπίδες,

πιο καθαρά μπορείς να το διαβάσεις.

Τώρα που κάθομαι άνεργος και λογαριάζω

λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη….

Σιωπές αγαπημένες της σελήνης…»

Γ. Σεφέρης  

3 Doors Down- Landing in London lyrics

And when the night falls in around me

I don't think I'll make it through

I'll use your light to guide the way

Cause all I think about is you

ΠPOΣEXE

Kική Δημουλά

Ὅταν στρώνεις τὸ τραπέζι πρὶν καθίσεις νὰ ἐλέγχεις σχολαστικὰ τὴν ἀντικρινή σου καρέκλα ἂν εἶναι γερὴ μήπως τρίζει μήπως χαλάρωσαν οἱ ἐγκοπὲς μήπως φαγώθηκαν οἱ ἁρμοὶ ἂν ὑποσκάπτει τὸ σκελετὸ σκουλήκι γιατί ἐκεῖνος ποὺ δὲν κάθεται γίνεται κάθε μέρα ὅλο καὶ πιὸ βαρύς.

Ερωτικό

Στίχοι:    
Ναπολέων Λαπαθιώτης


Καημός αλήθεια να περνώ
του έρωτα πάλι το στενό
ώσπου να πέσει η σκοτεινιά
μια μέρα του θανάτου.
Στενό βαθύ και θλιβερό
που θα θυμάμαι για καιρό
τι μου στοιχίζει στην καρδιά
το ξαναπέρασμά του.
Ας είν’ ωστόσο, τι ωφελεί
γυρεύω πάντα το φιλί
στερνό φιλί, πρώτο φιλί 
και με λαχτάρα πόση.



 Γυρεύω πάντα το φιλί
αχ, καρδιά μου
που μου το ‘τάξανε πολλοί
κι όμως δεν μπόρεσε κανείς 
ποτέ να μου το δώσει.



 Ίσως μια μέρα όταν χαθώ
γυρνώντας πάλι στο βυθό
και με τη νύχτα μυστικά
γίνουμε πάλι ταίρι
Αυτό το ανεύρετο φιλί
που το λαχτάρησα πολύ
σαν μια παλιά της οφειλή
να μου το ξαναφέρει.

Το παράθυρο

—Τάκης Σινόπουλος—

Φράξαμε το παράθυρο, ο αέρας φύσαγε απ’ το σκουπιδότοπο, τι πήραμε; τι χάσαμε;
Περπατώντας αμίλητοι σε τούτα τα δύσκολα, τ’ ασυνάρτητα χρόνια.
Υπήρχε η κάμαρα, τόση απογύμνωση. 
Στον τοίχο η λάμπα και το φως φωτίζοντας πότε το πρόσωπο πότε το ψέμα.
Τη στρίψαμε κατά την εποχή της μνήμης.
Μονάχα ένα μικρό ποτάμι, τ’ όνομά του χαμένο στη σιωπή των άμμων.
Κλείσαμε το παράθυρο.
 Το χώμα απέξω ανάστατο και το δέντρο παραμιλώντας με το μισό φεγγάρι.
Μέσα απ’ το όνειρο έβγαινε, βαρύ με τη φοβέρα του, τ’ αληθινό φεγγάρι.

Βγήκε και καθρεφτίστηκε στην ήρεμη θάλασσα. 
Λούστηκαν τα νερά χρυσάφια και ασήμια.
Τριγύρω του αμέσως τα πάντα σώπασαν.
Ούτε ο φλοίσβος των κυμάτων στην αμμουδιά.
Ούτε του απαλού ανέμου το φύσημα.
Ούτε ψίθυρος, ούτε ανάσα.
Ο κόσμος στάθηκε ακίνητος, να καμαρώσει την υπερκόσμια ομορφιά!
Τόσο φως! Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι!
Όλο δικό του! 
Τ' αστέρια είχαν κρυφτεί από ώρα.
Δεν άντεχαν τη σύγκριση.
Τι ήταν το δικό τους λαμπύρισμα μπροστά στην ασημένια του λάμψη;
Σιωπή! Γαλήνη! Βελούδινη ομορφιά!..
Μα, ξαφνικά, μια απόκοσμη μελωδία απλώθηκε στον αέρα.
Ένας αυλός!
Κάποιος είχε τολμήσει να ταράξει τη δική του μονοκρατορία.
Κάποιος θρασύς είχε αμφισβητήσει τη μοναδικότητά του.
Αναστατώθηκαν οι ψυχές.
Όμως, το φεγγάρι χαμογέλασε.
Του άρεσε η μουσική.
Η συνοδεία του αυλού το συνόδευε στον ερχομό του.
Τώρα δεν ένιωθε μόνο. 
Είχε παρέα εκείνον, που τόλμησε να θυμίσει σε όλους την αλήθεια.
Δεν ήταν αυτό ο βασιλιάς. Το ολόλαμπρο φως δεν ήταν δικό του.
Ετερόφωτο σώμα ήταν! 
Ο ήλιος τού είχε δανείσει την αστραφτερή του στολή.
Με χίλιες ανταύγειες έκανε, πάντα, την είσοδό του στη γη.
Ήταν αλήθεια!
Μα δεν ήταν εκείνο το φως!
Προμήνυμα έφερνε πως το σκοτάδι δε θα κρατούσε για πάντα.
Πίσω του, βασιλιάς ολοφώτεινος, ερχόταν ο ήλιος.
Τελικά, δεν είναι τόσο τραγικό να μην είσαι εσύ ο σπουδαίος!
Αρκεί να καταφέρνεις να φωτίζεις το σκοτάδι, όπου περνάς.
Κι ας μην είσαι εσύ ο πρώτος!
Κι ας μην είσαι εσύ η πηγή.
Φτάνει να μπορείς να φωτίζεις τη γη!
Π. Μίλτου (18/8/16 Αυγουστιάτικη πανσέληνος)

Τα πετούμενα του ουρανού είναι οι άνθρωποι που αναζητούσαν την ελευθερία τους μα δεν την βρήκαν σε τούτη τη γη..
Και όσοι/όσες τα ακολουθούμε με το βλέμμα μας και τα μακαρίζουμε είμαστε οι εγκλωβισμένοι αυτού του κόσμου που ψάχνουμε την ελευθερία μας και ίσως κάποτε τη βρούμε εκεί ψηλά,μαζί τους..
Φανή Αθανασιάδου

Pantelis Thalassinos - Tou Feggariou

Της Άρνης το νερό

Της Άρνης το νερό
Της αρνησιάς...
Της αρνησιάς τη βρύση


Της Άρνης το νερό
το ήπιες και...
το ήπιες και μ' αρνήθης

Αχ, αγάπη μου, στα χείλη στάξε να το πιω
της Άρνης το πικρό νερό,
κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ
και πάλι εσένα άμα σε δω
κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ
και πάλι εσένα θ' αγαπώ


Της λήθης το στενό
το πέρασες...
το πέρασες κι εχάθης

Αχ, αγάπη μου, στα χείλη στάξε να το πιω
της Άρνης το πικρό νερό,
κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ
και πάλι εσένα άμα σε δω
κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ
και πάλι εσένα θ' αγαπώ

στα χείλη στάξε να το πιω
της Άρνης το πικρό νερό,
κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ
και πάλι εσένα άμα σε δω
κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ
και πάλι εσένα θ' αγαπώ...

Cutting Crew - (I Just) Died In Your Arms

Foreigner-That was Yesterday (with lyrics)

Ο κόσμος ξημερώνει

Η σκοτεινιά της κάμαρας 
θα ρθει μαζί σου
ντύσου ντύσου ντύσου
κι η νύχτα αυτή που κράτησες δική σου
ντύσου ντύσου

Ο κόσμος ξημερώνει 
ο κόσμος ξημερώνει

Με τα φιλιά που κάρφωσα
εδώ βαθιά σου
βιάσου βιάσου βιάσου
κι αυτά που απόψε κέρδισες δικά σου
βιάσου βιάσου

Ο κόσμος ξημερώνει 
ο κόσμος ξημερώνει

Πληγές....

Δεν του καίγεται καρφί αυτού του κόσμου...

Δεν σου καίγεται καρφί -είπα- 
Δεν μου καίγεται καρφί-απάντησες..
Κι ύστερα αναρωτιόμαστε, γιατί γεμίσαμε πληγές με τόσα καρφιά στραμμένα επάνω μας... Μ .Λαμπράκη 

Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών(αποσπάσματα)

Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών(αποσπάσματα)

 Μπορεί δίκαια…
Προκάλεσα με πάθος την ζωή.
Ασέβησα δύο φορές γιατί ήξερα τους Νόμους.
Άσκησα την όραση μου για μακριά
Κι έχασα τα κοντινά μου
 ..................
10
 Εσύ!
Εσένα που αγάπησα.
Κοίτα άμα πιεις κι όπως πάντα μεθύσεις
Μην πεις ποτέ πως μ’αγάπησες
Δεν θ’ άφηνες να γίνω πλατανόφυλλο
Σε ξεροπόταμους να πλέω…

Κατερίνα Γώγου (1940-1993) 

http://pyroessa-logotimis.blogspot.gr/

Ἀνάσκαψα ὅλη τη γῆ νὰ σὲ βρῶ.
Κοσκίνισα μὲς τὴν καρδιά μου τὴν ἔρημο· ἤξερα
πὼς δίχως τὸν ἄνθρωπο δὲν εἶναι πλῆρες
τοῦ ἥλιου τὸ φῶς. 

Ἐνῷ, τώρα, κοιτάζοντας
μὲς ἀπὸ τόση διαύγεια τὸν κόσμο,
μὲς ἀπὸ σένα - πλησιάζουν τὰ πράγματα,
γίνονται εὐδιάκριτα, γίνονται διάφανα -
τώρα μπορῶ
ν᾿ ἀρθρώσω τὴν τάξη του σ᾿ ἕνα μου ποίημα.
Παίρνοντας μία σελίδα θὰ βάλω
σ᾿ εὐθεῖες τὸ φῶς.

(Ν. Βρεττάκος)