Ήθελε μαζί του να ζήσει τόσα πολλά
πράγματα μικρά, σχεδόν ενοχικά
μια κούπα ζεστό καφέ μια Κυριακή πρωί
κάπου στο πλάι του, βουβά
Ήθελε μαζί του να να ζήσει τόσα πολλά
λίγο μελάνι απ’ τη γραφή του
βαμμένο κόκκινο, λιωμένο
να διαγράφει τη μορφή του
Ήθελε μαζί του να ζήσει τόσα πολλά
τα βλέφαρά του να φιλήσει
τόσο πολύ, τόσο απλά

που ξέχασ’ ολάκερη να ζήσει

Κρυσταλλία Κατσαρού