Για μια στιγμή ειρήνης

Συνήθισα τόσο όλα αυτά τα χρόνια να κάνω υπομονή σε αυτά που βλέπω και αντιλαμβάνομαι...

Καταπίνω μέσα μου απίστευτες ποσότητες καθημερινής βίας στη ζωή στων ανθρώπων, εικόνες φρίκης που δεν είναι απόκοσμες, μακρινές, αλλά αποτελούν μια παγιωμένη πλέον συμπεριφορά και πράξη...

Καταφέρνω να μην πνίγομαι, παρόλο που ούτε σα σκηνή σε θρίλερ στον κινηματογράφο, δε θα μπορούσα να τις δω,,

Βιώνω μια επιλεκτική μοναξιά, καθώς οι τριγύρω μου καταφέρνουν να μην τσακίζουν την καθημερινότητά τους

Εγώ πάλι δεν τους ζηλεύω, αντιθέτως τη δική τους ζωή την βλέπω πιο εικονική από τη δική μου και ας τρώω τις ώρες μου μπροστά σε έναν υπολογιστή να ψάχνω, να μαθαίνω..

Θα μου πεις και με το να μαθαίνεις, τι θαρρείς ότι βοηθάς ή ότι μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο;

Δεν εθελοτυφλώ ούτε στρουθοκαμηλίζω.. 

Όμως μέσα από την ελάχιστη επίγνωση της πραγματικότητας, αν όχι των αιτιών της μπορώ να ορθώσω σε μια στιγμή μια αληθινή προσευχή και να εισακουσθώ..

Και ίσως αν βρω μια στιγμή ειρήνης στη ζωή μου να μπορέσω να βγάλω από μέσα μου μια κραυγή λυτρωτική, μια κραυγή κάθαρσης...

Καληνύχτα και σήμερα...