Καταιγίδα - Σταύρος Σιόλας & Γλυκερία

Φωτογραφία από Δημήτρης Σαγιάκος

Έλα πάρε το παλτό μου, έξω λιώνει ο ουρανός,

ό,τι ήτανε δικό μου, μου το σκούριασε ο καιρός.

Έλα δώσ' μου μιαν ομπρέλα, να μην βρέχεται η καρδιά,

αχ πώς χώρεσα με σένα, δυο κορμιά σε μια αγκαλιά.

Αυτή η αγάπη περνάει, σαν καταιγίδα ξεσπάει, λάσπη να αφήσει και φως. Αυτή η αγάπη λυγάει, τον χρόνο τον σταματάει, ν' ανθίσει ο κόσμος αλλιώς. Έλα κράτα μου το χέρι, κι ας μην είναι για πολύ, στην βροχή το σώμα ξέρει με τις στάλες να πλυθεί. Έλα πες μου πως σωπαίνει η σιωπή σου την βροντή, η ψυχή στον ήλιο αν φέγγει, φέγγει και στην αστραπή. Αυτή η αγάπη περνάει, σαν καταιγίδα ξεσπάει, λάσπη να αφήσει και φως. Αυτή η αγάπη λυγάει, τον χρόνο τον σταματάει,

ν' ανθίσει ο κόσμος αλλιώς