Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ

Την επόμενη μέρα εδώ βρέχει όπως την προηγούμενη.

Η χθεσινή, των Χριστουγέννων, με βρήκε σαν και σήμερα πάλι.

Λίγο πιο βαριά, λίγο πιο βαθιά στο στερεμένο μου πηγάδι.

Περνούν τα χρόνια αγάπη μου μα καμιά απ΄τις ευχές μας δεν βγήκε.

Κανείς απ΄τους όρκους μας δεν τα κατάφερε.

Εδώ νυχτώνει από το μεσημέρι. Εκεί;

.

Η έρημη πόλη των εορτών μού πάει καλύτερα.

Τη διασχίζω ανενόχλητη, κοιτώ τα φωτισμένα τζάμια.

Σκιές πίσω από δαντελένιες νάυλον κουρτίνες, και λέω ό,τι θέλω εγώ.

Λέω, ίσως κι αυτοί να είναι σε στερεμένο πηγάδι, κι ας έχει φως,

κι ας έχει δαντελένιες νάυλον κουρτίνες.

Όχι, λέω, εκείνος ο έρωτάς μας που μας φλόγισε

δεν πρέπει να καταλήξει σε ναυαγού σανίδα.

.

Φυλακισμένος ακόμα εσύ, πιο δυσκίνητος, 

μου γράφεις και μου γράφεις: κάνε κουράγιο.

Μου στέλνεις κουράγιο που εσύ έχασες. Το βλέπω, το ξέρω.

Όλοι οι παράνομοι νόμοι, οι κλειδοκράτορες, 

σ΄ έχουν κλειδώσει σε κελλί μόνο.

Μου λές, πως η αξιοπρέπεια είναι ελευθερία.

Αλλά εγώ έχασα πια τις έννοιες, όπως εσύ έχασες το κουράγιο.

Χιονίζει τώρα, έπεσε ο άνεμος, κι εγώ περπατάω. 

Σε κύκλους.

Καλά Χριστούγεννα πάλι, αγάπη μου.

.

.

ΒΙΕΡΑ ΟΥΛΚΜΑΝ

(Από τα γράμματα στον Γιάτσεκ)