ΜΙΑ ΟΜΙΛΟΥΣΑ ΣΙΩΠΗ

Ο άνθρωπος δεν είναι παρά ένας ανεξάντλητος ωκεανός, γεμάτος από ανεξάντλητες νησίδες φωτός, που οδηγούν πάντα στο ίδιο σημείο: Το εντός του βάθος.

Κάποιοι άνθρωποι κρύβουν μέσα τους μια βαθιά σιωπή. Το όνομά τους συνοψίζει το είναι τους και τα μάτια τους έχουν κάτι από μετάξι. Οι άνθρωποι αυτοί ξέρουν να αγαπούν, με τον ίδιο τρόπο που ξέρουν να υποφέρουν. Με την αξιοπρέπεια που κρύβει μέσα της η πληγή που δεν δείχνεις. Που δε διαφημίζουν τη ζωή που έζησαν κι αυτή που ‘χάσαν. Όλα όσα έκαναν κι όλα αυτά που δεν ‘γίναν ποτέ. Είναι εκείνοι που θα σου απλώσουν το χέρι όταν κρυώνεις και όταν κλαις. Όταν φοβάσαι μα κι όταν υπερβαίνεις.

Όταν πέσεις θα είναι εκεί  για να σε σηκώσουν, γιατί γνωρίζουν καλά πως είναι να γκρεμίζεσαι. Είναι εκείνοι που κάθε φορά που γελάς, θα λάμπουν μαζί σου κι αν ποτέ χαθείς, θα ανάβουν την ψυχή τους να σου δείξουν τον δρόμο.

Κάποιοι άνθρωποι κρύβουν μέσα τους μια βαθιά σιωπή. Όταν πονούν κι όταν λυπούνται, οργανώνουν εντός τους την πιο μεγάλη γιορτή. Ανάβουν τα φώτα τους, φορούν τα καλά τους και χαϊδεύουν τη θλίψη τους για να μη την πληγώσουν.

Κουρνιάζουν δίπλα σου μαλακά για να μη σε τρομάξουν και όταν κοιμάσαι, μπολιάζουν τον ύπνο σου με το πιο κόκκινο χρώμα. Για να μπορείς να ονειρεύεσαι, θα κομματιάσουν τη θάλασσα και θα μικρύνουν τον χρόνο, κάνοντάς τον κάδρο στο σαλόνι σου. Να μη σου λείπει το πάντα.

Ζουν δίπλα σου σαν δροσερό αεράκι, σαν ήλιος, σα νεφέλωμα. Είναι όλα τα χρώματα· όλες οι μέρες κι οι νύχτες. Όλα τα βήματα κι όλες οι λέξεις. Όλα τα πριν, τα μετά κι όσα ανάμεσα. Είναι η ίδια η σιωπή, που κρύβει μέσα της το πιο βαθύ μεγαλείο.

Μα όταν σε κοιτάξουν βαθιά μες στα μάτια, μιλούν με το βλέμμα τους όλες τις γλώσσες της γης.

Μαρία  Χρονιάρη