Μίλησε τις ευχές της σε μπουκάλια γυάλινα. Τράβηξε τις κουρτίνες για να μπει το σκοτάδι. Ντύθηκε το φως του, να φοβάται η πληγή. Απ’ όσα είδε κι απ’ όσα άκουσε, έμαθε να κρατά την βοή απ’ τα ψέματα. Για να μπορεί να θυμάται. Να μην ξεχνά να μετράει σωστά.

Τώρα πια κανένα ποτέ δεν υπάρχει στις μέρες της. Μόνο ζωή που γελά με μανία.

Μαρία Ι. Χρονιάρη