Δεν ακούω τη φωνή σου, μόνο την ψυχή μου ακούω στο κενό..

και ο αντίλαλος της είναι βασανιστικός, γιατί πάλι στ' αυτιά μου έρχεται.
Δεν βλέπω το χαμόγελο σου,μόνο τα σημάδια που άφησες...και αυτά τα σιχαίνομαι γιατί λείπεις εσύ.
Εσύ που είσαι η αφορμή για να γελά η καρδιά μου, σύ που είσαι η αφορμή που τώρα κλαίει.
Γιατί μου λείπεις...και μου λείπεις πάντα λίγο πριν φύγεις.
Οι ανάσες μου γίνονται κοφτές,μόλις δω στα μάτια σου τον αποχωρισμό μας...κι εκεί είναι που πεθαίνω.

Γιατί αναγκάζομαι να κάνω βουτιά στην απουσία σου.

Παίρνω βαθιές ανάσες..και βουτάω στον πυθμένα της μοναξιάς.
Μόνο όταν είσαι εσύ στην επιφάνεια, ανεβαίνω ν' ανασαίνω για λίγο...και βυθίζομαι πάλι.
Δεν μπορώ να συμβιβαστώ με τίποτα,πως σε έχω χωρίς να σε αγγίζω.
Γι' αυτό ποτέ δεν σε αποχαιρετώ, δεν συμφωνώ που φεύγεις..