** Οδός ονείρων... **: Μαΐου 2018

Παρασκευή 25 Μαΐου 2018

Ένα αντίδωρο ήταν πάντα ο 'Έρωτας στα χείλη των πιστών.
Μα τόσο λίγοι οι μυημένοι ...
(Μαρία Λαμπράκη)

Μεθυσμένο καράβι ο καιρός

κι η ζωή ναυαγός,

που παλεύει στο κύμα να βρει

τη στεριά και το φως.
Μα εσύ καπετάνιος, θεός

άμα δεν προσκυνάς.

το τιμόνι κρατάς
το ταξίδι που πας γυρισμός

Όλα αυτά που ζητάς

Να το ζεις, να το λες
το μπορώ που αλλάζει ζωές.

Μεθυσμένο καράβι ο καιρός,

είναι εκεί, που φοβάσαι να πας.
Μη λυγάς, μη λυγάς.

το σκοτάδι πυκνό

που ανοίγουν κελιά.

κι ονειρεύεσαι δρόμους στο φως,
καθαρό ουρανό.
Μα τα όνειρα είναι κλειδιά,

Όλα αυτά που ζητάς

Δεν υπάρχουν στη γη φυλακές
να κλειδώνουν ψυχές.

Να το ζεις, να το λες
το μπορώ που αλλάζει ζωές.

μα θ’ ανοίξουν αν πεις πως τολμάς

είναι εκεί, που φοβάσαι να πας.
Να το ζεις, να το λες
το μπορώ που αλλάζει ζωές.

Τα φτερά τα φοράς
να πετάς, να πετάς.

Να τολμάς να πετάς, να πετάς

Το μπορώ να το λες, να το λες,
να το ζεις, να το λες, να το λες.

Το μπορώ να το λες, να το ζεις,
να τολμάς να πετάς, να πετάς.

ψηλά, ψηλά.